Een maand geleden vierden we – op Internationale Vrouwendag(!) – de tweede verjaardag van onze sportstudio voor personal training She Strong. Deze eerste She Strong Empowerment Day werd een groot succes, zoals je ziet in deze aftermovie 😊
Onder een stralende zon lieten we eerst de spieren branden tijdens een pittige work-out op het typisch Haagse Koningsplein. Na een woordje van eigenaar Ania, een drankje en broodjes in de studio deelde She Strong-lid Brenda met ons wat kracht voor haar betekent – en dat werd een ontroerend én inspirerend verhaal.
Ik ben sterk. Of wacht…
Brenda: “Mijn perceptie van ‘sterk zijn’ is de afgelopen 62 jaar een paar keer veranderd. Vroeger dacht ik dat ik zwak was. Ik was zo’n meisje dat als laatste werd gekozen met gym: niet balvaardig, niet lenig. Wel blonk ik uit in touwklimmen en speerwerpen. Maar dat leverde weinig punten op. Jaren later zou ik drie keer bevallen, snel, zonder complicaties, zonder pijnbestrijding. Best empowering. Weer later ontdekte ik dat ik hardlopen leuk vond en rond mijn veertigste deed ik de 10 kilometer in 50 minuten. Best sterk.”
Personal trainer?
De overgang verliep zonder brain fog, opvliegers of stemmingswisselingen. Ik blij, zo kan het dus ook! Totdat ik rugpijn kreeg. Steeds vaker, steeds vuiler. Effectieve hulp vond ik niet. Wanhopig bedacht ik dat ik een personal trainer wilde. Maar pff, wie dan? Ondertussen bleef ik zo veel mogelijk wandelen. En zo liep ik toevallig langs dat pand op de Conradkade dat al zo lang leeg stond. Nu brandde er licht en stond er She Strong op het raam…
Power!
Nog geen week later begon ik te trainen bij Ania en Esther, en in hoog tempo werd ik veel sterker. Daarbij leerde ik ontzettend veel: over mijn lijf, over energie, kracht, balans en het belang van herstel – en ik vond dat allemaal razend interessant. Het was een genot om me zó sterk te voelen! Ik was gaan trainen om geen rugpijn meer te hebben, maar trainen werd mijn ultieme vorm van self care – met of zonder rugpijn.
Maar toen werd ik ziek…
April 2024: baarmoederhalskanker. Alle clichés zijn waar: de bom die insloeg, de rollercoaster, geen tijd om te verwerken, de paniek en angst bij iedereen – en de ingrijpende behandelingen. Veel mensen zeiden: ‘Jij bent zó sterk, jij kunt dit’. Maar ik voelde me totaal niet meer sterk. Daarom zei ik tegen Ania: ‘Help me, ik moet zo fit mogelijk die laatste grote operatie in.’ Maar Ania zei: ‘No way. Je moet zo ontspánnen mogelijk die operatie in.’ Ai, touché! Dat had ik even nodig om me te realiseren dat die razend interessante lessen over deadlifts (inspanning → ontspanning → herstel → vooruitgang) in feite lessen zijn voor het leven!
Doen wat je kunt
De ene dag lift je nog 75 kilo, de volgende dag kun je niet meer je eigen benen in bed tillen. Onthutsend. Toch was de postoperatieve periode te doen. Fysiek herstellen, dat begreep ik. Ik kon niks, dus ik deed niks. De eerste paar weken werkte dat. Maar toen ik weer wat mobieler werd, liet ik me al snel vooral leiden door mijn stappenteller, mijn werk en de rest van het leven. En door de stem in mijn hoofd die zei dat ik moest doen wat ik kon. Want that’s me: doen wat je kunt. Zo ben ik opgevoed, dat ben ik gewend. Niet piepen. De lat hoog leggen. Presteren. Betrouwbaar zijn. Ambitieus. Anderen niet teleurstellen. Mezelf niet teleurstellen. Niet zeuren. Doorgaan. Tandje erbij. Kan best.
Sterk? Zwak!
Maar dat was dus niet zo; het kon gewoon níét! Ik was totaal vergeten te luisteren naar mijn gesloopte lichaam, en drie maanden na de laatste operatie stortte ik compleet in. ‘Ik huil de hele tijd om niets’, snikte ik. ‘Je huilt juist de hele tijd om álles’, zei mijn wijze zoon. Maar iedereen had toch gezegd dat ik sterk was? En nu dit. Dat betekende dan toch dat ik zwak was?! En dat bleek ik extreem, extreem moeilijk te vinden.
Zelfcompassie
In dit dal heeft het even geduurd voor ik me herinnerde dat die lessen voor deadlifts in feite levenslessen waren. Dat ik ze ook nu, júíst nu moest toepassen. Dat ik niet moest doen wat ik kon, maar de balans moest zoeken (én respecteren) tussen inspanning en ontspanning. Tussen werk en rust. En tussen zelfkritiek en zelfcompassie. Dat besef bracht langzaam weer grond onder mijn voeten. Ik ging zien dat zo’n stemmetje dat zegt ‘dat je niet moet zeuren’ een negatief zelfbeeld genereert, contraproductief is en herstel in de weg staat.
Balans
Dat was de les van het dal: het is niet zwak, maar juist krachtig om nee te zeggen als je nee moet zeggen – omdat het even niet gaat. Nee tegen de stappenteller, tegen de volle vaatwasser, tegen de collega’s, tegen de vrienden-op-het-verkeerde-moment; nee tegen de plannen voor de dag, tegen de theatertickets, de training op een slechte dag. En ja te zeggen tegen de rust, de stilte, die serie, de tuinstoel, de koptelefoon, het boek of toch die training – en pas als het écht lukt ook weer tegen de buitenwereld. En dat dan zonder je bezwaard te voelen. Dat is – nog steeds – niet makkelijk. Maar o zo nodig.
De levenslessen van krachttraining
En dat wil ik iedereen graag meegeven. Bij mij was het een levensbedreigende ziekte. Maar bij een ander is het werk. Of mantelzorg. Of de relatie. Of nog iets anders. Wat het ook is dat bij jou druk geeft: blijf weg van zelfkritiek, maar heb compassie met jezelf. Zorg liefdevol voor jezelf. Wees eerlijk tegen jezelf en mild voor jezelf. Zoek daarin de balans die recht doet aan jóúw draagkracht van vandaag. Anders blokkeer je je eigen herstel en vooruitgang. Net zoals bij de deadlifts…”
